به هوای

به هوای قلب من آمدی و گفتی عاشقی ،اما اینک هوای قلبم را نداری

به عشق بودنم آمدی و گفتی عاشقم هستی ، گفتی مثل دیگران بی وفا

نیستی و تا آخرش با من هستی

اینک نه وفا را میبینم و نه محبتی از تو

حالا تنها خودم را میبینم و چشمهای خیسم را ، اینک تنها قلبی شکسته را

در سینه حس میکنم که

آمدی و یک یادگاری تلخ در قلبم گذاشتی و اینک هوای قلبم را با حضورت

سرد کردی

نمیخواهم دیگر با غروب روبرو شوم ، غروب همان آتشی است که در این

لحظه های تنهایی بیشترمیسوزاند دلم را

خیلی دلم میخواهد فراموشت کنم ، خیلی دلم میخواهد عاشقی را از قلبم

دور کنم ،اما نمیتوانم!

پنجره را ببندید ، تحمل ندارم ببینم آن غروب پر از درد را...